Toen ik als jonge vrouw de diagnose van MS te horen kreeg was ik een meelopertje. Een onzeker zwalpend bootje op de ruwe oceaan van het leven. Ik volgde in flauw protest de normen en waarden die mijn omgeving me door de strot duwde, in de onzekere gedachte dat zij het wel bij het juiste eind zouden hebben. Ik had weinig of geen geloof in mezelf. 

Het besef dat vele van die regels werden opgesteld om een vals gevoel van veiligheid te creëren, kwam bij die eerste zware opstoten in het begin van mijn ziekteverloop. Van het ene moment op het andere werd mijn energiestekker uitgetrokken en was ik verplicht de verwoestende tsunami van de MS-monsters over me heen te laten spoelen. Pas in de luwte van die storm kon ik de schade opmeten en bouwde ik langzaam terug op. Stilstaan is doodgaan, steeds opnieuw bouwde ik op. 

De vernietigende onvoorspelbaarheid van de MS leerde me dat er geen zekerheden bestaan in dit leven. De ene dag heb je alles in handen, en plan je ver vooruit, de andere dag word je geconfronteerd met je onmacht en wordt heel je onafhankelijkheid in de kast gezet. 
Finito. Geen plannen meer, enkel bang afwachten wat de mogelijkheden nog zijn in het besef dat ook die mogelijkheden op een bepaald moment misschien zullen verdwijnen. MS kent geen eindpunt, het is een oorlog voor het leven. 

De moralisten rondom mij waren héél ver verwijderd in die tijden van hoge nood. Ik werd me bewust dat hun ogenschijnlijk sterkte helemaal fake was, en werd keer op keer teruggeworpen op mezelf. Die eenzaamheid bracht me soms tot een gevaarlijke grens van zelfvernietiging en de leerschool was bikkelhard. Maar met de jaren ontdekte ik de kracht van mijn fundamenten. 

Met dat besef begon een boeiende ontdekkingsreis naar wie ik eigenlijk ben. Niet meer gehinderd door dat ‘Rode boekje van moraal’ zocht ik mijn eigen grenzen op. Mijn levenshonger was op goede momenten bijzonder groot en vaak zocht ik daarmee ook de gevaarlijkere kantjes op met de dreiging mezelf daarin te verliezen. Als een ballerina beliep ik soms een heel dun touwtje, maar ik vond door die ontdekkingen ook mijn balans. Ik wéét wie ik ben. 

Als ik zo rondkijk in onze wereld, besef ik dat die kennis van onschatbare waarde is. Eigenliefde is het fundament voor een gelukkig bestaan. 
Weten dat er geen veiligheid bestaat geeft je een ongelooflijke rust. Het leven op deze aardbol is eindig voor iedereen en elke dag dient geleefd te worden in de best mogelijke omstandigheden. Het besef van die eindigheid geeft je een wijsheid die vele knappe koppen missen. Zij zijn verblind door een ambitie die een illusie is. 

De beperkingen en de dagelijkse strijd mogen je dan wellicht begrenzen in je fysieke mogelijkheden, ze geven je ook vrijheden die velen nooit zullen ontdekken. 

Geloof in jezelf.

Carine