Verleden jaar rond de jaarwisseling bedacht ik wat een mooi jaartal 2020 was. Nooit had ik verwacht dat de wereld totaal op zijn kop zou staan. Alles is veranderd.

Het besef dat de uitbraak van het virus in Wuhan een ernstige situatie was, kwam bij mij al heel vroeg. De eerste maanden van de pandemie en die allereerste lockdown in maart, zorgde ik ervoor dat mijn moeder hier kon komen logeren en schermde ik haar en mezelf zorgvuldig af van elk mogelijk gevaar. Ik besefte dat we allebei behoorden tot de risicogroep, zij met haar 85 lentes, en ik met mijn trio aan chronische aandoeningen waarvan de MS me toch wel het meest in de gevarenzone bracht. Mijn immuunsysteem handelt vaak als een dolgedraaide flipperkast, dus ik houd dat virus zo ver mogelijk van me vandaan. Mama bleef hier tot mei, en toen moest ik ze laten gaan. Ook zij had recht op haar eigen leven en de projecten die ze nog wilde waarmaken. Ik was bang voor dat totaal alleen-zijn en alhoewel de zomer enige versoepeling bracht, hield ik me toch al die maanden aan mijn eigen, streng opgesteld protocol.

Mijn sociale contacten zijn voornamelijk virtueel en de telefoon werd mijn levenslijn. Ik dobber van gesprek naar gesprek. Ik bof ook met de groene ruimte rondom me, ik denk dat alle mensen dit jaar wel zullen ontdekt hebben hoe heilzaam de natuur kan werken. Er werd wat afgewandeld in 2020! Spijtig genoeg hakte dat er bij mij ook vreselijk in. Wandelen werd dit jaar voltooid verleden tijd en dat te moeten aanvaarden is heus niet zo vanzelfsprekend. Ik worstelde er maanden mee. Verbitterd las ik de vele berichtjes op Facebook over de kilometers die verslonden werden en met lede ogen zag ik natuurfoto’s passeren van de mooie heide hier niet eens zo ver vandaan. Ik wandelde in mijn eigen stukje bos en trachtte tevreden te zijn met mijn kleine paradijs.

En toen, toen opende zich dat kleine magische venstertje dat er altijd is in de hoogste nood. De elektrische driewielfiets die in het voorjaar geleverd werd, wordt me steeds meer vertrouwd. Mijn hondje Oliver vindt het geweldig mee te fietsen. Achteraan in zijn mandje met wapperende manen in de wind geniet hij van onze uitjes. Ik ontdekte dat ik ook kan ‘wandelen’ met de fiets, naast voetgangers, op een langzaam tempo én op veilige afstand. Ook Oliver leerde naast de fiets mee te wandelen, zodat hij afwisselend kan meerijden of snuffelend naast me loopt. De driewielfiets opent vele, nieuwe deuren en geeft me terug het vrije gevoel van te mogen ontdekken in die mooie wijde wereld buiten mijn eigen terrein.

De fiets zorgt ook voor de nodige fysieke afstand die ik steeds streng handhaaf tussen mezelf en andere mensen. De beperkingen hierrond draag ik in feite met gemak. Ik besefte van in het begin van deze pandemie dat dit even wat discipline zou vragen, maar dat we op een bepaald moment verlost zouden worden van alle maatregelen. Het is een kwestie van tijd. Dat velen hierrond zoveel problemen maken verrast me en maakt dat ik me dit jaar ook veel meer bewust ben geworden van mijn eigen flexibiliteit. Dertig jaar lang al, leef ik dag in dag uit, met bepaalde beperkingen en elke dag pas ik me aan en tracht ik te genieten van wat wél kan. Dat heeft me gekneed, dat heeft me getekend, en dat maakt dat ik nu verbaasd kijk naar de zeurende verwendheid die heerst bij sommigen in onze maatschappij. De beperkingen van nu zijn immers niet voor eeuwig. De eindmeet is in zicht, de vaccins zijn in volle ontwikkeling, en wellicht kunnen we gaan aftellen naar vrijere, heerlijke tijden. De eerstvolgende maanden zullen hierin cruciaal zijn.

Het menselijk gedrag is dominant bepalend in onze leefwereld, we eisen veel van de natuur en vinden het bijzaak dat zovele wezens zich moeten aanpassen. Dit keer wordt er heel wat van ons gevraagd. Het is een kwestie van ons sociaal gedrag te wijzigen om te overleven, om de zwaksten onder ons te beschermen. Dit keerpunt in ons leven zal ons hopelijk doen beseffen hoe kwetsbaar we zijn in het grotere geheel en hoe vindingrijkheid in het creatief omgaan met je beperkingen werelden kan heropenen.

Houd vol, uiteindelijk kom alles goed.

Carine