“Fluf de emotionele zorghond werd ingelijfd bij het politiecorps in Gent. Zijn taak is mensen op hun gemak te stellen bij getuigenissen of ondervragingen”, glimlachend aanhoor ik dit nieuwsitem op TV terwijl ik een liefdevolle blik werp op mijn eigen zorghondje dat gefascineerd zit te kijken naar het spel van de vlammetjes in mijn haard. 

Ik vraag me af...zou hondenliefde zo puur en zo diep zijn omdat hun tijd bij ons beperkt is? 
Feit is dat de relaties met mijn honden de diepste afdrukken hebben gemaakt in mijn hart. Mijn hondenmaatjes waren er steeds voor me, in de meest schrijnende tijden. Ze maakten me een beter mens omdat ik simpelweg hun liefde ook wilde verdienen. 

Van kinds af aan ben ik al gek op honden én vice versa! Ik herinner me de Mechelse herder bij mijn grootvader, die enkel als waakhond gehouden werden. Bij die allereerste prille ontmoeting stond ik als klein ukje van een jaar of zeven aan het hondenhok, kijkend naar de imposante tanden van de dreigende viervoeter en vol zelfvertrouwen dacht ik bij mezelf: ‘Binnen enkele weken ben jij mijn beste vriend.’ En zo gebeurde het ook. 
De stoere waakhond werd een lammetje in mijn kinderhand en liet zich gewillig opsmukken met mijn overgrootmoeders oude hoeden terwijl we samen op wandel gingen. Op zwoele zomerdagen deed ik een dutje tussen zijn poten. Ik was gek op zijn geur, zijn aanwezigheid ontspande me en gaf me het gevoel dat ik veilig was. Deze eerste vriendschap zou een belangrijke voetafdruk worden in het verder verloop van mijn leven. 

Alles veranderde toen ik op 27-jarige leeftijd de diagnose van MS kreeg. Mijn toekomstbeeld viel in duigen en mijn zelfbeeld verschrompelde.  Ik trachtte antwoorden te vinden, zocht wanhopig naar steunankers en verdwaalde hopeloos in mijn pogingen om evenwicht te vinden. De stad, de ambitie, het snelle leven,… ze boden me geen houvast en ik vluchtte naar het buitenverblijf van mijn grootouders, midden in de bossen. In dat kleine houten huisje, zonder veel comfort, kwam ik tot rust en begon ik mijn leven terug op te bouwen. 

En toen kwam Bo, mijn eerste kleine engel. Bo was een middelgroot hondje, vuilbakken ras, ze werd tijdens een zomervakantie gedumpt in het bos. Ze kwam bij me aanlopen en keek me doordringend aan met die bruine fluwelen kijkers van haar. Ze heeft me nooit meer verlaten. Op dat moment had ik nog geen omheining zodat ze op elk ogenblik kon vertrekken, maar ze koos héél bewust voor een leven met mij. Uit liefde voor haar bouwde ik mijn conditie terug op en begon ik te wandelen. Ik had een doel gevonden en een schouder om op te steunen. 

Toen Bo stierf van kanker was ik kapot van verdriet, maar na een poosje vond ik de moed om mijn hart terug open te stellen voor een nieuw levensmaatje. Ditmaal wilde ik héél gulzig de hele levensloop meemaken van mijn nieuwe hondenvriend.  En ik vond Milou, een vier maand oude pup die in het asiel was gesukkeld. Milou was de kruising tussen een labrador en een Mechelse herder. Ze had een veel flamboyantere persoonlijkheid dan de meer diepzinnige Bo. Ze dwong me ad rem te blijven, vooral tijdens dat eerste jaar van lijnen trekken en consequent opvoeden. In die prachtige 13 jaar dat we samen waren, waren we haast versmolten met mekaar, een mooie symbiose van pure harmonie.  Haar zin voor avontuur dreef me ook tot het maken van de meest wonderlijke reizen, waarvan de auto-bootreis naar het verre Kreta het absolute summum was. In feite was het waanzin om als MS-patiënt met de constante dreiging van een opstoot deze reizen te organiseren, maar met Milou aan mijn zijde voelde ik me veilig en nooit alleen. Kuifje en Bobby… Tintin et Milou. 
Na die heerlijke jaren kwam er ook dat vreselijk moment van afscheid. Een moment dat ik zelf moest bepalen en waar ik het verdomd moeilijk mee had. En zij ook. Ik vond de sterkte in mezelf om los te laten, wetende dat ze in mijn hart zou blijven bestaan, het was tijd om verder te gaan.

En toen… toen kwam Westie op mijn pad gewandeld. Een tienjarig getraumatiseerd asielhondje met een behoorlijk rugzakje. Westie, een West Highland white terriër, had zijn vrouwke verloren, was zijn hondenmaatjes kwijtgeraakt en kwijnde weg in het asiel. Zijn hulpeloosheid raakte me diep, maar zijn hart veroveren was geen makkelijke klus. Westie werd de strengste leermeester en leerde me dat helpen vaak niet eens onbaatzuchtig is. Hij leerde me geduldig te zijn en hield pas van me toen ik hem toonde dat ik niet alleen de redder was, maar ook een kwetsbaar wezen met een hoge nood. Het was pas toen ik na een zware opstoot in het natte bladerdek terecht kwam en hulpeloos lag te wachten op bijstand dat Westie zijn hart voor me opende. We bleven vijf prachtige jaren bij mekaar, dat kleine stugge hondje dat zich af en toe helemaal aan me gaf. 

Na die mooie jaren met Westie was het mijn grootste wens te mogen ontdekken hoe het zou zijn te starten vanaf het allerprilste begin met een hondenmaatje van dit eigenwijze ras. Na enkele keren vruchteloos wachten op een pupje, vond ik mijn nieuwe levensgezel in het verre Frankrijk. Onze eerste ontmoeting was magisch… Oliver-James was een week of zes en legde heel liefdevol zijn pootje op mijn wang terwijl hij een likje gaf op mijn neus. Het was liefde op het eerste gezicht. Toen ik hem vele weken later mocht gaan halen leek hij me nog steeds te kennen en toonde hij zich helemaal klaar voor ons grote avontuur samen. 
Oliver kwam in 2019 in mijn leven en zoals jullie allemaal weten veranderde de wereld en onze manier van leven drastisch op het einde van dat jaar. Ik werd heel erg terug op mezelf gesmeten tijdens de lockdowns en de inkrimping van het vrije sociale verkeer met andere mensen. Oliver vulde die leegte compleet op en mijn leven met hem aan mijn zijde geeft me een innerlijke rust die ik voorheen nog nooit heb ervaren. 

Wandelen wordt moeilijker voor me, maar voor hem span ik me telkens weer in. Fietsen werd onmogelijk voor me, maar met de driewielfiets kunnen we samen op stap. Hondenmaatjes zijn de beste leermeesters, de meest geweldige buddy’s en misschien wel de vleesgeworden engeltjes op aarde. 

Carine Schelkens