Leven met beperkingen, hoe onzichtbaar ook, is een heel bijzonder pad.  Het kneedt je, en zuivert je ego.

Ik kijk even snel op de klok, hopelijk is het dadelijk pauze. Vermoeid probeer ik geconcentreerd de les te volgen en vraag ik me af me waarom ik het mezelf altijd aandoe? Waarom probeer ik mijn grenzen te verleggen en mijn kennis te verrijken met deze intense plantencursus? Uiteindelijk heb ik het actieve gidsen al een tijdje geleden in de lade gestoken wegens niet meer haalbaar. De benen willen doodeenvoudig niet elke dag mee en de druk die ontstaat als ik ‘moet’ presteren is te hoog en komt mijn gezondheid niet ten goede. En toch, toch zit ik hier elke woensdagavond weer heel kwetsbaar mijn hoofd te breken en te luisteren naar het kluwen van informatie dat in mijn warrig brein zo moeilijk een plaats krijgt.

Stiekem bekijk ik mijn medestudenten….

Het zijn haast allemaal leeftijdsgenoten. Heel wat mensen uit de groep kennen me al jaren en hebben weet van de grenzen waar ik bij elk publiek gebeuren tegenaan bots. De meesten onder hen begeleiden me met een onzichtbaar respect waar ik helemaal warm van word. Niet allemaal natuurlijk, de wereld is nu eenmaal geen roze wolk waar iedereen begrip heeft voor de noden van zijn medemens.  En in feite begrijp ik dat wel…soms kan het ook heus wel hinderlijk zijn. Die stoute oortjes van mij registreren niet altijd voldoende -ondanks de hulp van mijn gesofistikeerde hoorapparaten- en dan kom je héél vaak als een idioot achter de zaken aangehold. Misschien denken sommigen wel dat het een beetje aanstellerij is?

Feit is dat het bijeenrapen van halve informatie ontzettend vermoeiend is en mijn hersenen op volle toeren draaien om de groepsdynamiek te volgen die bij zulke cursussen altijd ontstaat.  Toch maakt mijn passie veel goed en als ik tijdens de praktijklessen op mijn knieën een klein plantje bewonder met een loep, vind ik steeds een arm die me samen met mijn wandelstok overeind helpt. De adrenaline stroomt dan en kennis en schoonheid vormen een mix waar ik helemaal euforisch van word.

Ik besef dat ik steeds een beetje een buitenbeentje zal blijven. Ik kan nu eenmaal niet àlle activiteiten volgen die zich aanbieden. Bij mij is het steeds kiezen… of/of, nooit en/en, en dat maakt dat je beseft dat je leuke ervaringen mist. 

Het intomen van mijn eigen ego is uiteraard een absolute noodzaak om het evenwicht te kunnen blijven bewaren tussen geest en lichaam. Ik kan onmogelijk de beste zijn, en dat parcours is voor de streber die in me huist niet altijd zo eenvoudig. De passie die ik voel voor het opslaan van kennis (vooral over de natuur) is een héél gezonde drijfveer die me steeds vooruit stuwt en mijn dagen op een gezonde manier vult. Mijn eigen bostuin is de kleine wereld waarin ik mijn beloningen vind. Mijn dagelijkse ontdekkingen hier geven me een gevoel van onmetelijke rijkdom.

De zoektocht naar oplossingen scherpt mijn zintuigen en het studeren zelf traint mijn geheugen. Het botsen tegen mijn beperkingen loutert mijn ziel en maakt dat ik rust vind in de eenvoud.

Jezelf uitdagen, gecombineerd met het aanvaarden van je grenzen, …. het zou wel eens een sleutel kunnen zijn tot oprecht geluk.

Sanofi Belgium-MAT-BE-2200430,v1,06/2022